W piśmiennictwie ostatnich lat wyróżnia się dwa rodzaje śmierci komórkowej. Są to: przypadkowa śmierć komórki, która jest definiowana jako martwica i programowana śmierć komórki (ang. PCD), nazwana apoptozą. W niektórych sytuacjach, np. w wielu stanach patologicznych, oba typy śmierci komórkowej mogą współwystępować. Bardzo ważne jest określenie, który rodzaj śmierci komórkowej dominuje w konkretnej chorobie, ponieważ jest to jedna z dróg do znalezienia i zastosowania właściwego leczenia. Do identyfikacji komórek apoptotycznych i martwiczych w badanej populacji komórkowej stosuje się szereg metod. Pozwalają one na wykrywanie endonukleolitycznej degradacji DNA, zmian morfologii komórki i aktywacji lub supresji określonych białek. Niniejsza praca przedstawia i dyskutuje szereg metod, które powinny być użyte do prawidłowej i jednoznacznej charakterystyki śmierci komórki.