Ekspansja komórek ziarnistych wzgórka jajonośnego (cumulus oophorus) zachodzi w dojrzałym pęcherzyku jajnikowym w odpowiedzi na przedowulacyjny wzrost stężenia hormonu luteinizującego (LH) we krwi. W wyniku intensywnej syntezy substancji pozakomórkowej komórki folikularne cumulus oophorus rozsuwają się, cała struktura wielokrotnie zwiększa początkową objętość, w końcu odrywa się wraz z oocytem od warstwy ziarnistej ściany pęcherzyka. Ponieważ komórki wieńca promienistego praktycznie nie mają receptorów LH, sygnał pobudzający je do ekspansji dociera do nich za pośrednictwem innych molekuł. Molekułami tymi okazały się przede wszystkim prostaglandyna E2 i naskórkowe czynniki wzrostu (EGF) wydzielane przez komórki ziarniste ściany pęcherzyka oraz pochodzące z oocytu peptydy z nadrodziny transformujących czynników wzrostu b (TGF-b). Substancja międzykomórkowa w pełni rozproszonego wieńca promienistego zbudowana jest głównie z łańcuchów kwasu hialuronowego, z którymi wiążą się pozostałe składniki macierzy. Składniki te wydzielane są przez komórki ziarniste pęcherzyka (wersikan, TSG-6, pentraksyna 3) lub pochodzą z osocza krwi (łańcuchy ciężkie inter-alfa-inhibitorów trypsyny). Stworzenie myszy pozbawionych funkcjonalnych genów odpowiedzialnych za ekspansję komórek somatycznych cumulus oophorus pozwoliło wykazać, że proces ten jest niezbędny do prawidłowego przebiegu owulacji. Połączone obfitą, glikoproteinową substancją komórki pęcherzykowe towarzyszą oocytowi podczas wędrówki do jajowodu wchodząc w interakcje z wyścielającym go nabłonkiem. Ułatwiają także zapłodnienie dzięki wiązaniu plemników, kierowaniu ich w stronę oocytu oraz sprzyjaniu kapacytacji i reakcji akrosomowej.