Historia badań endocytozy niezależnej od klatryny sięga wczesnych lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia. Mimo pierwotnych wątpliwości, czy ten rodzaj dokomórkowego transportu w ogóle istnieje, nowe techniki badawcze powstałe w latach 90. XX w. potwierdziły występowanie takich szlaków, jak: endocytoza kaweolarna, endocytoza typu CLIC/GEEC, makropinocytoza i endocytoza zależna od białka Arf6. Proces internalizacji cząsteczek tymi drogami zależy od obecności specyficznych składników błony komórkowej, zlokalizowanych w obrębie tzw. tratw lipidowych. Tworzą one wyspecjalizowane domeny błonowe, bogate w cholesterol i fosfolipidy, odpowiedzialne nie tylko za dokomórkowy transport, ale również za przekazywanie sygnałów. Wstępną klasyfikację szlaków endocytozy niezależnej od klatryny umożliwiła identyfikacja białek kluczowych dla poszczególnych typów endocytozy oraz zależność tych procesów od składu lipidowego błon. Typy endocytozy niezależnej od klatryny wyróżniono na podstawie morfologii powstałych struktur, specyfiki transportowanego ładunku, mechanizmów regulujących dany proces lub wpływu inhibitorów. Dzięki intensywnym badaniom prowadzonym w ostatnim dziesięcioleciu wykazano obecność nowych, do tej pory nie opisanych dróg internalizacji. Poznanie tych procesów i układów regulujących może być kluczowe dla zrozumienia fizjologii komórki oraz rozwoju nowych strategii terapeutycznych