Wielokomórkowe organizmy wyższe składają się ze współpracujących ze sobą licznych zespołów komórek odpowiadających na różnorodne bodźce zewnętrzne i wewnętrzne. Zarówno u roś¬lin, jak i zwierząt, sygnalizacja komórkowa rozpoczyna się od związania cząsteczki liganda z wysoce specyficznym receptorem błonowym lub wewnątrzkomórkowym, po czym następuje transdukcja syg¬nału, a efektem końcowym jest przeważnie zmiana aktywności transkrypcyjnej pierwotnych genów odpowiedzi na dany czynnik. Skutkuje to pojawieniem się określonej odpowiedzi fizjologicznej. W sz¬lakach sygnałowych czterech spośród siedmiu podstawowych grup hormonów roślinnych stwierdzono występowanie kinaz białkowych, będących jedną z największych i najlepiej poznanych rodzin białek u organizmów prokariotycznych i eukariotycznych. Cechą charakterystyczną kinaz jest zdolność do fosforylacji, która polega na przeniesieniu grupy fosforanowej pochodzącej najczęściej z wysokoener¬getycznego związku ATP, na własną cząsteczkę w ramach autofosforylacji, lub na określone reszty aminokwasowe (seryna, treonina, tyrozyna, histydyna) różnorodnych białek. Zmienia to aktywność danego białka, jego lokalizację subkomórkową bądź powinowactwo do innych polipeptydów. W przypadku brasinosteroidów (BR), receptor oraz koreceptor zlokalizowane są w błonie komórkowej i wykazują cechy dwufunkcyjnych kinaz serynowo-treoninowych i tyrozynowych. Receptory cytokinin (CK) i et¬ylenu (ET), mające cechy hybrydowych kinaz histydynowych, zlokalizowane są najprawdopodobniej w błonach retikulum endoplazmatycznego, natomiast kompleks receptorowy wiążący kwas abscysyn¬owy (ABA) nie jest kinazą, ale w kaskadzie dalszych zdarzeń występuje kinaza serynowo-treoninowa. Każdy z inicjowanych szlaków osobno, ale przede wszystkim poprzez sieć wzajemnych oddziaływań, warunkuje prawidłowy wzrost i rozwój roślin na wszystkich etapach ontogenezy. Roślinne szlaki syg¬nalizacji hormonalnej zostały już w znacznej mierze opisane w polskich czasopismach naukowych [21, 27, 91, 142, 143]. Ciągły postęp w dziedzinie biologii molekularnej skłania jednak do aktualizacji danych i ich podsumowania. Głównym celem niniejszej pracy jest więc kompleksowe przedstawienie zagadnienia oraz zwrócenie uwagi na występujące różnice i podobieństwa, a przede wszystkim pod¬kreślenie istotnej roli kinaz białkowych w każdym ze szlaków sygnalnych. Zainteresowanym Czytelnikom polecamy również artykuły dotyczące ligaz ubikwitynowych, których aktywacja jest istotą funkcjonowania trzech pozostałych hormonów – auksyn, jasmonianów (JA) i giberelin (GA) [68, 69].