Odcinanie niektórych organów od rośliny jest częścią realizacji jej programów rozwojowych. Zjawisko to jest związane przede wszystkim z rozmnażaniem, mechanizmami obronnymi roślin oraz pozbywaniem się organów, które utraciły swoją funkcję. Proces separacji zachodzi w wyspecjalizowanej strefie odcinania wytwarzanej zazwyczaj u podstawy organu już na wczesnych etapach jego morfogenezy. Strefa ta charakteryzuje się brakiem tkanki wzmacniającej oraz krótkimi elementami wiązek przewodzących. Zmiana aktywności genów kodujących czynniki transkrypcyjne oraz enzymy modyfikujące strukturę ściany komórkowej prowadzi do aktywacji komórek strefy odcinania i w konsekwencji dojrzewania w jej dystalnej części pokładu rozdzielającego. W pokładzie rozdzielającym nierozpuszczalne pektyniany wapnia ulegają przemianie w kwas pektynowy i rozpuszczalną pektynę, natomiast enzymy hydrolityczne rozpuszczają blaszkę środkową spajającą z sobą ściany sąsiadujących komórek. Powstała w ten sposób blizna zostaje pokryta tkanką zabezpieczającą. Elementem odpowiedzialnym za koordynowanie przemian anatomiczno-fizjologicznych towarzyszących odcinaniu organów jest zmieniający się poziom hormonów roślinnych. Wyniki badań dowodzą, że najważniejszy w regulacji tego procesu jest wzajemny stosunek ilości auksyn i etylenu w komórkach sąsiadujących ze strefą odcinania. Zanik polarnego transportu auksyn zwiększa wrażliwość komórek na etylen, który stymulując produkcję enzymów hydrolitycznych prowadzi do separacji organów. Proces odcinania organów jest regulowany również na poziomie genetycznym. U rzodkiewnika pospolitego zidentyfikowano liczne geny zaangażowane w powstawanie, aktywację oraz funkcjonowanie strefy odcinania.