Pomimo rozwoju medycyny nowotwory nadal stanowią poważny problem epidemiologiczny na świecie. Obecnie dużą nadzieję w kontekście leczenia przeciwnowotworowego pokłada się w badania mających na celu stworzenie terapii skojarzonej łączącej preparaty o różnym celu molekularnym, czego przykład może stanowić próba np. połączenia klasycznych chemioterapeutyków oraz modulatorów procesu autofagii. Autofagia jest II typem programowanej śmierci komórki i odgrywa ważną rolę w utrzymaniu wewnątrzkomórkowej homeostazy.

Doksorubicyna jest lekiem powszechnie stosowanym w onkologii. Jej ograniczona skuteczność warunkowana jest limitem dawek wynikającym z możliwych efektów ubocznych oraz z interakcji z innymi lekami. Za główne mechanizmy działania doksorubicyny uważa się hamowanie topoizomeraz, interkalację w DNA i generowanie wolnych rodników. Najnowsze badania wskazują jednak, że doksorubicyna może wywoływać w komórkach inne niż znane do tej pory zmiany. Indukcja autofagii przez doksorubicynę odpowiada zarówno za współtworzenie efektu cytotoksycznego, ale także za jej działanie kardiotoksyczne.