Ocenia się, że niepłodność w Polsce dotyka co piątą parę w wieku rozrodczym. Główną przyczyną niepłodności na tle immunologicznym jest obecność przeciwciał przeciwplemnikowych, stosunkowo niewiele jednak wiadomo na temat mechanizmów, które wywołują powstanie reakcji auto- i izoimmunologicznych u ludzi.

Głównym komponentem zewnętrznej powierzchni błony komórkowej Eucaryota są ugrupowania cukrowcowe. Ich obecność warunkuje właściwości fizykochemiczne, immunologiczne oraz biologiczne błony komórkowej. Reszty oligosacharydowe, jako jednostki niosące niezwykle bogatą informację biologiczną, odgrywają także zasadniczą rolę w interakcjach międzykomórkowych. W procesie zapłodnienia, interakcje glikoproteinowych receptorów i ich ligandów, obecnych na powierzchni gamety męskiej i żeńskiej, warunkują gatunkowo-specyficzne rozpoznanie oraz prawidłowy przebieg poszczególnych etapów zapłodnienia.

Antygeny plemników mogą wywoływać reakcje izo- oraz autoimmunologiczne. Stąd też ważne jest zidentyfikowanie, a następnie wyizolowanie autoantygenów plemnikowych, swoiście reagujących z przeciwciałami. Może to nie tylko mieć wartość poznawczą, ale także znaleźć zastosowanie w regulacji rozrodu. W niniejszym artykule opisano poznane autoantygeny plemnikowe obecne zarówno na powierzchni, jak i we wnętrzu komórki. Przedstawiono również wyniki badań opisujących próby uczulania zwierząt laboratoryjnych i użytkowych celem zaindukowania niepłodności.