Ostatnie dwadzieścia lat to okres intensywnego poznawania licznych genomów, w tym również genomu jęczmienia, głównie dzięki tworzeniu coraz dokładniejszych molekularnych map genetycznych oraz dzięki identyfikacji i mapowaniu loci warunkujących różne cechy fenotypowe tego gatunku. Pierwsze molekularne mapy genetyczne jęczmienia konstruowane były dla pojedynczych populacji mapujących i posiadały stosunkowo niewielką liczbę markerów, a najnowsze, wysokorozdzielcze mapy zintegrowane jęczmienia, charakteryzują się bardzo wysokim wysyceniem markerami pochodzącymi z odrębnych map różnych populacji.