W pracy przedstawiono zarys informacji na temat biochemii, fizjologii i patofizjologii dihydrotestosteronu. Omówiono biochemiczne podstawy działania tego hormonu, ze szczególnym uwzględnieniem szlaków syntezy, roli enzymu 5-α-reduktazy, receptora androgenowego i szlaków metabolizmu. Zwrócono również uwagę na procesy związane z rozwojem człowieka, w których bierze udział dihydrotestosteron, z uwzględnieniem roli fizjologicznej u obydwu płci.

Siarczan dehydroepiandrosteronu (DHEA-S) jest hormonem steroidowym produkowanym w korze nadnerczy. Jest istotny dla funkcjonowania ludzkiego organizmu, gdyż bierze udział w prawidłowej pracy układu nerwowego, czy sercowo-naczyniowego. Opisuje się jego nieprawidłowy poziom we krwi w wielu procesach patologicznych, takich jak: rak piersi, COVID-19 oraz depresja. W związku z tym rozważa się jego potencjalną rolę w leczeniu niektórych zaburzeń, w tym uporczywych objawów okresu okołomenopauzalnego u kobiet.

Otyłość od wielu lat stanowi rosnący problem populacyjny. Regularnie publikowane statystyki obrazują ciągły wzrost liczby pacjentów zmagających się z tą wieloczynnikową chorobą, niosącą szereg negatywnych konsekwencji zdrowotnych. Dla uzyskania efektywnej terapii, poza zmianą stylu życia stanowiącą podstawę leczenia, coraz częściej niezbędne jest holistyczne podejście wykorzystujące farmakoterapię i metody chirurgiczne. Głównym celem pracy był szczegółowy przegląd leków znajdujących aktualnie zastosowanie w farmakologicznym leczeniu otyłości.

Otyłość na przestrzeni lat, stała się problemem stale rozrastającym się na skalę światową. Z chorobą tą nierozerwalnie łączy się przyrost tkanki tłuszczowej oraz zaburzenia w wydzielaniu przez adipocyty hormonów. Zarówno nieprawidłowości w wydzielaniu, jak i niewłaściwe oddziaływanie adipocytokin na komórki docelowe, wiąże się z zaburzeniami w funkcji całego organizmu. Adiponektyna wpływa na poprawę insulinooporności oraz posiada działanie przeciwmiażdżycowe. Jej wydzielanie jest zmniejszone u osób z otyłością.

W ostatnim czasie rozwinęły się możliwości poznania dokładnych mechanizmów oraz przyczyn autoimmunologicznych schorzeń tarczycy. Podstawą jest dogłębne zrozumienie fizjologii i anatomii gruczołu tarczowego oraz zasad działania układu immunologicznego, w zrozumieniu patomechanizmu powstawania zmian strukturalnych oraz funkcjonalnych tarczycy.

Autoimmunizacyjne zapalenie tarczycy zwane chorobą Hashimoto jest najczęstszym typem zapalenia tarczycy oraz jedną z najczęstszych przyczyn niedoczynności tarczycy. Klinicznie jawne przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy występuje w populacji z częstością szacowaną na 0,1 do 2%, stanowiąc powszechny i istotny problem zdrowotny.

Tkanka tłuszczowa pełni w organizmie ludzkim wiele funkcji: magazynującą, poprzez gromadzenie tłuszczu w postaci triglicerydów, metaboliczną, termoizolacyjną czy immunomodulującą poprzez wydzielanie licznych cząsteczek zwanych adipocytokinami, wśród których znajdują się: czynnik martwicy guza, interleukina 1, 6, 10, adiponektyna, leptyna, rezysytyna i wiele innych. Z uwagi na tak szeroki zakres wydzielanych cząsteczek tkankę tłuszczową uznaje się za ważny narząd endokrynny.

Otyłość i nadwaga są uznane przez Światową Organizację Zdrowia za epidemie XIX wieku. Otyłość jest przewlekłą chorobą, powodującą rozwój licznych powikłań, takich jak choroby sercowo-naczyniowe, nowotwory czy cukrzyca typu 2. Problem nadmiernej masy ciała jest globalny i dotyczy ponad 2 miliardów ludzi na całym świecie. Chociaż częstość otyłości jest największa w krajach rozwiniętych, to dwie trzecie osób otyłych stanowią mieszkańcy krajów rozwijających się. Od 1975 roku do 2016 roku odsetek osób dorosłych chorujących na otyłość wzrósł niemal trzykrotnie zarówno wśród kobiet jak i mężczyzn.

Choroba Gravesa-Basedowa jest najczęstszą przyczyną nadczynności tarczycy. Choroba Gravesa-Basedowa jest choroba autoimmunologiczną, o złożonej etiopatogenezie, na którą składają się czynniki genetyczne, epigenetyczne i środowiskowe. Na obraz kliniczny choroby składają się tyreotoksykoza, rzadziej eutyreoza, wyjątkowo hipotyreoza, wole miąższowo-naczyniowe, orbitopatia tarczycowa, obrzęk przedgoleniowy oraz akropatia tarczycowa. Dane literaturowe dotyczące dokładnej epidemiologii choroby Gravesa-Basedowa są ograniczone.

Zaburzenia depresyjne dotykają coraz większej liczby ludzi na całym świecie. Narastają koszty związane z leczeniem oraz niesprawnością chorych w różnych obszarach życia. Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) są obecnie lekami pierwszego rzutu w farmakoterapii depresji. Jednakże ich skuteczność jest ograniczona i przybywa przypadków lekoopornych. Dobrze poznane koncepcje monoaminoergiczne nie wyczerpują wszystkich aspektów leżących u podłoża tego schorzenia.