Według różnych szacunków na świecie istnieje 5-12 milionów gatunków, z których tylko 1,7 miliona zostało zidentyfikowane. Rozróżnia się je między sobą na podstawie cech morfologicznych, co wymaga dużego nakładu pracy oraz specjalistycznej wiedzy. Dlatego rozpoczęto poszukiwania narzędzia, które mogłoby ten proces ułatwić. Skupiono się na cząsteczkach DNA, dzięki którym można ustalić wiele zależności taksonomicznych. Barkoding DNA jest stosunkowo nową metodą, polegającą na sekwencjonowaniu ściśle określonych loci (dla roślin są to geny matK i rbcL zlokalizowane w genomie chloroplastowym, a w przypadku zwierząt – gen COI w genomie mitochondrialnym) i identyfikowaniu przynależności gatunkowej organizmów na podstawie tych sekwencji. Sekwencja nukleotydów uzyskana przy użyciu określonych starterów przedstawiana jest w postaci paska przypominającego kod kreskowy, który pozwala na porównywanie i odróżnianie gatunków od siebie. Barkoding DNA stał się podstawą do stworzenia bazy sekwencji organizmów występujących na Ziemi, która umożliwi zgromadzenie w jednym miejscu wiedzy niezbędnej do ich identyfikacji. Do tego typu badań stosuje się głównie genomy organellowe, które, ze względu na swoje cechy, takie jak inna budowa i organizacja w porównaniu z genomami jądrowymi, a także podleganie innym zasadom dziedziczenia, są bardzo ważnym źródłem informacji nt. przynależności gatunkowej. Ponadto większa jest ilość materiału genetycznego, którą można uzyskać z jednej komórki. W pracy podano charakterystykę genomów organellowych oraz opisano metody uzyskiwania barkodów DNA. Ponadto przedstawiono wady i zalety tej metody. Celem pracy jest przedstawienie barkodingu DNA genomów organellowych jako metody, która wprowadziła wielkie ułatwienie w identyfikacji gatunków roślin i zwierząt, dodatkowo zwracając uwagę na ważność tych genomów w badaniach nad systematyką.