P53 jest wielofunkcyjnym białkiem o masie cząsteczkowej 53 kDa, aktywowanym w odpowiedzi na różnorodne stresy komórkowe. Przyczynia się do zatrzymania cyklu komórkowego w fazie G1 oraz do indukcji apoptozy, bierze udział w regulacji transkrypcji genów, w procesie różnicowania się komórek i angiogenezie, zaś do jego najbardziej znanych funkcji należy naprawa uszkodzeń DNA. Niezbędny w sytuacjach stresu komórkowego, mogącego zagrozić integralności genomu, nosi nazwę „strażnika genomu”. Zakażona komórka dąży do uniemożliwienia wirusowi ekspresji genów uruchamiając szlak apoptozy, gdyż jej śmierć może powstrzymać rozprzestrzenianie się zakażenia. W interesie wirusa leży jak najszybsze powielenie genomu i maksymalne odroczenie apoptozy, dąży on również do aktywacji cyklu komórkowego. Różne wirusy w toku koewolucji z organizmem gospodarza wykształciły szereg złożonych mechanizmów modyfikacji komórkowych szlaków biochemicznych zmierzających ku autodestrukcji, w których podstawowym celem wirusa jest p53. W tym artykule dokonano ogólnej charakterystyki p53 zwracając szczególną uwagę na strategie stosowane przez wirusy podczas zakażenia.