Oddziaływania białko-białko leżą u podstaw wszystkich procesów biologicznych. U ludzi wiele chorób, w tym chorób neurodegeneracyjnych i nowotworowych, jest wynikiem nieprawidłowych interakcji białko-białko. Inhibicja określonych oddziaływań pomiędzy białkami stanowi więc ogromny potencjał w poszukiwaniu nowych leków. Istnieją różnorodne techniki służące do wykrywania szerokiej sieci interakcji białkowych w celu lepszego zrozumienia zarówno fizjologicznych, jak i patologicznych procesów komórkowych. Standardowe techniki biochemiczne oraz metody in vitro niestety nie odzwierciedlają warunków, jakie panują w żywych komórkach. Z tego względu opracowano różne metody umożliwiające bezpośrednią wizualizację oddziaływań białko-białko w żywych komórkach, a nawet całych organizmach. Jedną z takich technik jest bimolekularna komplementacja fluorescencji (BiFC). Metoda ta polega na tym, że dwa komplementarne, nieaktywne fragmenty fluorescencyjnego białka, będącego cząsteczką reporterową, mogą w bliskiej odległości utworzyć fluorescencyjny kompleks. Fragmenty te są w fuzji z badanymi białkami, które oddziałując ze sobą zbliżają fragmenty cząsteczki reporterowej do siebie. Technika BiFC została wykorzystana do wizualizacji wielu białek w różnych kompartmentach komórkowych. BiFC jest techniką stosunkowo czułą, gdy białka fuzyjne są ekspresjonowane na poziomie ich endogennych odpowiedników. Ponadto badane białka nie ulegają nadekspresji i nie znajdują się poza kontekstem fizjologicznym. Istnieje jednak szereg czynników, które należy wziąć pod uwagę planując eksperymenty z wykorzystaniem techniki BiFC. Niniejszy artykuł przedstawia stan najnowszej wiedzy dotyczącej badań interakcji białko-białko z wykorzystaniem metody BiFC i ukazuje zarówno zalety, jak i ograniczenia tej techniki.