Ostatnie dwadzieścia lat to okres intensywnego poznawania licznych genomów, w tym również genomu jęczmienia, głównie dzięki tworzeniu coraz dokładniejszych molekularnych map genetycznych oraz dzięki identyfikacji i mapowaniu loci warunkujących różne cechy fenotypowe tego gatunku. Pierwsze molekularne mapy genetyczne jęczmienia konstruowane były dla pojedynczych populacji mapujących i posiadały stosunkowo niewielką liczbę markerów, a najnowsze, wysokorozdzielcze mapy zintegrowane jęczmienia, charakteryzują się bardzo wysokim wysyceniem markerami pochodzącymi z odrębnych map różnych populacji. Mapy genetyczne jęczmienia są wykorzystywane do identyfikacji i lokalizacji licznych genów oraz loci cech ilościowych (ang. Quantitative Trait Loci, QTL), warunkujących m.in. rozwój roślin jęczmienia, a także wiele jego cech istotnych gospodarczo. W ciągu 20 lat powstało też wiele baz danych dotyczących tego gatunku, zawierających szczegółowe informacje m.in. o markerach molekularnych, mapach genetycznych, mapowaniu QTL, a także gromadzących sekwencje EST (ang. Expressed Sequence Tag), czy też dane z eksperymentów mikromacierzowych. Bazy sekwencji EST wykorzystuje się powszechnie do identyfikacji loci SNP (ang. Single Nucleotide Polymorphism), a na podstawie danych pochodzących z analiz mikromacierzy stworzono markery TDM (ang. Transcript Derived Markers). Genotypowanie markerów SNP czy TDM z wykorzystaniem metod wysokiej przepustowości umożliwia obecnie konstruowanie map o ogromnej rozdzielczości. Stanowią one podstawę dla mapowania QTL, typowania genów kandydackich, selekcji osobników w oparciu o markery, identyfikacji genów na podstawie mapy, a także pulę danych do analiz porównawczych z genomami spokrewnionych gatunków.