Autoimmunizacyjne zapalenie tarczycy zwane chorobą Hashimoto jest najczęstszym typem zapalenia tarczycy oraz jedną z najczęstszych przyczyn niedoczynności tarczycy. Klinicznie jawne przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy występuje w populacji z częstością szacowaną na 0,1 do 2%, stanowiąc powszechny i istotny problem zdrowotny. Chociaż charakterystyczne dla choroby zmiany morfologiczne, takie jak nacieki zapalne z limfocytów, zanik nabłonka pęcherzykowego i włóknienie opisano przeszło sto lat temu, a spektrum prawdopodobnych czynników stale się poszerza, sekwencja zdarzeń prowadząca do zainicjowania i rozwinięcia się choroby wciąż nie została w pełni zrozumiana. Genetyczne czynniki predysponujące do zachorowania wydają się być odpowiedzialne za genezę choroby w około 80%, a wśród nich wymienić można polimorfizmy genów układu głównej zgodności tkankowej, genów związanych z odpowiedzią immunologiczną oraz genów specyficznych dla komórek tarczycy. Również wpływ czynników środowiskowych został opisany, uwzględniając styl życia, czynniki dietetyczne oraz zakaźne. W niniejszej pracy dokonujemy podsumowania doniesień z ostatnich lat z zakresu epidemiologii i etiopatogenezy choroby Hashimoto oraz podkreślamy potrzebę dalszej identyfikacji przyczyn choroby.