Komórki satelitarne stanowią potencjalnie aktywną mitotycznie populację, przylegającą do włókien mięśni poprzecznie prążkowanych. Potomkowie aktywowanych komórek satelitarnych – mioblasty po szeregu podziałów mitotycznych ulegają fuzjom z włóknami mięśniowymi, przyczyniając się do ich przyrostu lub regeneracji. Regeneracja mięśni szkieletowych wspomagana jest też w skrajnych przypadkach przez komórki nie mięśniowe, podejmujące miogenezę, jak np. komórki szpiku kostnego. Z drugiej zaś strony, ze względu na swój stosunkowo prymitywny charakter, komórki satelitarne stanowią pulę rezerwową wykorzystywaną przez organizm w procesie hematopoezy. Po genetycznej modyfikacji mioblasty mogą być nośnikami zrekombinowanych genów. Rekombinowane genetycznie mioblasty przenoszą geny czynników wzrostowych i zapewniając ich ekspresję w mięśniach biorcy, mogą służyć poprawie produkcyjności zwierząt. Ponadto podejmowane są próby wykorzystania ich w leczeniu dystrofii mięśniowych u ludzi. Te procedury napotykają jednak ciągle jeszcze wiele problemów, takich jak niemożność wyizolowania czystej populacji komórek satelitarnych, niedopracowanie warunków ich hodowli in vitro, stosunkowo niska efektywność transformacji tych komórek czy wreszcie ich słaba przeżywalność po reimplantacji do mięśni szkieletowych. Dokładne poznanie biologii komórek satelitarnych powinno w przyszłości dopomóc w rozwiązaniu tych problemów.