Orzęski Blepharisma i Stentor posiadają system fotoreceptorowy, który czyni je wrażliwymi na działanie światła. Przejawem tego zjawiska jest między innymi reakcja fotofobowa, którą obserwuje się w momencie wzrostu intensywności oświetlenia. Taki bodziec powoduje zatrzymanie poruszającego się orzęska, następnie rewersję ruchu rzęskowego i ponowny ruch komórki do przodu. Rewersja ruchu rzęskowego jest konsekwencją wystąpienia w komórce błonowego potencjału czynnościowego indukowanego przez potencjał fotoreceptorowy. Powstanie tego potencjału jest uwarunkowane absorpcją światła przez komórkowy pigment prowadzącą, w przypadku Stentor, do aktywacji głównie procesów enzymatycznych z udziałem cGMP i zmian poziomu tego cyklicznego nukleotydu w komórce, które mogą powodować aktywację kanałów jonowych, zależnych od cGMP. U Blepharisma najprawdopodobniej zasadniczą rolę w systemie przekazywania sygnału spełnia InsP3. Potwierdzeniem tego przypuszczenia jest wykazanie przejściowego wzrostu stężenia InsP3 w komórkach poddanych działaniu światła oraz obecności w korteksie tego orzęska białka homologicznego do białka receptorowego dla InsP3.