Niedobór przyswajalnych przez rośliny fosforanów nieorganicznych (Pi) w środowisku jest zjawiskiem często spotykanym. Rośliny dostosowują się do warunków takiego stresu uruchamiając szereg mechanizmów zwiększających pobieranie Pi z podłoża oraz mobilizację Pi z zasobów wewnętrznych. Korzenie mogą wydzielać do podłoża kwasy organiczne, kwaśne fosfatazy, a także, o ile to konieczne, rybonukleazy. Następuje także indukcja błonowych przenośników Pi i fosfataz wewnątrzkomórkowych. Wiele zmian dostosowujących rośliny do niedoboru fosforu jest poprzedzonych aktywacją (lub represją) specyficznych genów. W warunkach deficytu Pi obserwowano indukcję genów kodujących transportery Pi w korzeniach, genów kodujących kwaśne fosfatazy, nukleazy, b-glukozydazy i inne białka. Roślina, aby reagować szybko i właściwie na zmiany środowiskowe, musi mieć sprawny system percepcji sygnałów i ich przekazywania do wszystkich komórek. Niewiele wiadomo dotychczas o mechanizmach odbioru i transdukcji sygnału o niedoborze Pi w podłożu i/lub tkankach roślinnych, jednak badania tego zagadnienia zaczęły się intensywnie rozwijać w ostatnich latach. W pracy dyskutowana jest natura i pochodzenie sygnału o niedoborze Pi oraz rola hormonów i innych związków uczestniczących w jego percepcji i transdukcji w komórkach roślinnych. Zwrócono uwagę na szereg mutantów charakteryzujących się obniżonym lub podwyższonym poziomem Pi, zróżnicowaną aktywnością kwaśnych fosfataz i zawartością białek oraz ich odmiennymi reakcjami na deficyt Pi w porównaniu z roślinami kontrolnymi. Zastosowanie i analiza tych mutantów okazują się pomocne w badaniach sposobów przenoszenia informację o deficycie Pi i mechanizmów odpowiedzi roślin na niedobór fosforu.