ZNAJDŹ ARTYKUŁ

Volume: 
Issue: 
1
Date of issue: 
Wrodzone wady serca są największym problemem w kardiologii dziecięcej. W Polsce rozpoznawane są u ok. 0,8-1,0% żywo urodzonych noworodków. Stanowią drugą co do częstości przyczynę zgonu noworodków, zaraz po chorobach okresu okołoporodowego. Wrodzone wady serca powstają na skutek nieprawidłowej organogenezy. W większości przypadków przyczyna ich powstania jest nieznana. Wada serca jest wrodzoną lub nabytą nieprawidłowością budowy serca. Polega ona na nieprawidłowych połączeniach pomiędzy jamami serca lub/i dużymi naczyniami albo/i na nieprawidłowej funkcji zastawek serca. Wrodzone wady serca są kwalifikowane i dzielone na różne sposoby w zależności od obecności lub braku charakterystycznych objawów klinicznych (wady sinicze i niesinicze), wady ze zmniejszonym, zwiększonym i prawidłowym przepływem płucnym oraz na opisie zmian anatomicznych, grupowanych w zespoły (zwykle dotyczących zaburzeń określonego etapu rozwoju płodowego serca). Z pozoru te same wrodzone wady serca przebiegają w odmienny sposób u różnych dzieci. Może na to wskazywać fakt, że sam mięsień sercowy w pewien sposób jest zdolny do adaptowania się do funkcjonowania w obliczu wady. Bez względu na obraz wady, większość wymaga interwencji kardiochirurgicznej już w 1 roku życia, a sama korekta ma na celu przywrócenie nie tylko prawidłowego przepływu krwi, ale również warunków hemodynamicznych w sercu. W procesie diagnostycznym wrodzonej wady serca i dla ustalenia ostatecznego rokowania istotne są: kardiologiczna diagnostyka prenatalna, diagnostyka genetyczna, diagnostyka echokardiograficzna po urodzeniu z określeniem rodzaju wrodzonej wady serca i powodowanych przez nią zaburzeń hemodynamicznych. Istotna jest także możliwość prognozowania przebiegu wady, efektu leczenia zabiegowego oraz odległego rokowania. Dotychczas zanotowano wiele doniesień o konkretnych genach odpowiedzialnych za konkretne izolowane wady serca lub zespoły. Z drugiej strony niewiele jest prac dotyczących prognozowania przebiegu wrodzonej wady serca np. poprzez oznaczanie gęstości naczyń mikrokrążenia i stopnia niedotlenienia mięśnia sercowego. Jednym z najbardziej czułych parametrów histologicznych określających stopień niedotlenienia jest gęstość mikrokrążenia (MVD) definiowanego ekspresją antygenów CD31 oraz CD34.

Redakcja
Andrzej ŁUKASZYK – przewodniczący, Szczepan BILIŃSKI,
Mieczysław CHORĄŻY, Włodzimierz KOROHODA,
Leszek KUŹNICKI, Lech WOJTCZAK

Adres redakcji:
Katedra i Zakład Histologii i Embriologii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, ul. Święcickiego 6, 60-781 Poznań, tel. +48 61 8546453, fax. +48 61 8546440, email: mnowicki@ump.edu.pl

PBK Postępby biologi komórki