Połóg, okres trwający 6 tygodni po porodzie, jest czasem, w którym w organizmie kobiety dochodzi do wielu anatomicznych, fizjologicznych i czynnościowych zmian. Dochodzi m.in. do inwolucji macicy, gojenia się ran porodowych oraz rozpoczęcia i utrzymywania laktacji. Okres ten jest szczególnie istotny z punktu widzenia klinicznego, ponieważ badania dowodzą, że dochodzi wtedy do nawet 60% śmierci matczynych. Przyczyniają się do tego również zmiany w układzie endokrynologicznym. Do hormonów odgrywających kluczową rolę w połogu należą, m.in: estradiol, progesteron, oksytocyna, prolaktyna, czy beta-endorfiny. Poporodowo wydzielane beta-endorfiny wraz z oksytocyną powodują euforię, wrażenie przyjemności kontaktu z noworodkiem i odgrywają rolę w budowaniu relacji matka-dziecko, natomiast gwałtowny spadek poziomu progesteronu po porodzie jest sygnałem do rozpoczęcia laktacji. Zmiany w układzie hormonalnym mogą prowadzić do wielu zaburzeń, wśród których najczęstsze to: problemy z laktacją, popołogowe zapalenie tarczycy, czy zespół Sheehana, czyli poporodowa martwica przysadki. Do występujących zaburzeń należą również zaburzenia psychiatryczne. Spektrum zaburzeń różni się od łagodnej postaci baby blues, przez depresję poporodową do ciężkich psychoz. Mimo że zaburzenia endokrynologiczne w okresie połogu nie należą do najczęstszych powikłań, to warto jest uwzględniać je podczas wizyt kontrolnych i leczenia położnic. Poniższa praca łączy dotychczasowe doniesienia na temat zaburzeń endokrynologicznych występujących w połogu i ich leczenia oraz monitorowania pacjentek w tym okresie.