Mimo że efektywność klonowania somatycznego nie przekracza 1–2% urodzonych zwierząt w stosunku do liczby zrekonstruowanych oocytów, to klonowanie wykorzystywane jest do uzyskiwania zwierząt transgenicznych produkujących w mleku lub w moczu ludzkie białka terapeutyczne, do ratowania ginących ras i gatunków ssaków, a nawet do restytucji gatunków już wymarłych. Trwają prace zmierzające do uzyskania – drogą klonowania somatycznego – narządów do ksenotransplantacji, jak również zróżnicowanych komórek stwarzających perspektywy komórkowej terapii wielu chorób. Przedyskutowano wyłaniające się w wyniku dotychczasowych doświadczeń wątpliwości dotyczące mechanizmów leżących u podstaw metodyki klonowania (aktywacja oocytu, wybór fazy G0/G1 cyklu komórkowego jądra) oraz przyczyn zaburzeń rozwojowych u klonowanych zwierząt i wieku sklonowanych osobników.