N-glikozylacja immunoglobulin klasy G (IgG) jest niezbędna do funkcji efektorowych przeciwciał, w tym cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCC). IgG produkowane przez komórki plazmatyczne, zbudowane są z dwóch łańcuchów ciężkich i dwóch łańcuchów lekkich. W strukturze IgG wyróżnia się fragment Fab rozpoznający antygen oraz Fc odpowiedzialny za przekazanie sygnału komórkom efektorowym układu odpornościowego. Każdy z łańcuchów ciężkich IgG ma jedno, zachowane w ewolucji miejsce N-glikozylacji przy asparaginie 297, zlokalizowane w regionie zawiasowym cząsteczki. Glikozylacji podlega również fragment Fab w 15-25% cząsteczek IgG. N-oligosacharydy zarówno Fc jak i Fab mają budowę dwuantenową typu złożonego. Obecność reszt cukrowych w IgG zapewnia właściwą konformację cząsteczki, natomiast skład monosacharydowy N-glikanu może zmieniać funkcje efektorowe przeciwciał poprzez wpływ na wydajność wiązania IgG do receptora na komórkach efektorowych. W odpowiedzi odpornościowej typu humoralnego IgG poprzez fragment Fab rozpoznaje obcy antygen, natomiast Fc wiąże się z receptorem na komórkach efektorowych wywołując efekt cytotoksyczny skierowany przeciwko rozpoznanemu antygenowi, m.in. w procesie ADCC. N-glikany fragmentu Fc uczestniczą w oddziaływaniu IgG z receptorem FcR. Obecność fukozy w rdzennej części N-glikanu Fc obniża wiązanie przeciwciał do receptora FcγRIIIa aktywującego odpowiedź cytotoksyczną. Defukozylacja IgG w znaczny sposób zwiększa efekt cytotoksyczności. Sjalilacja N-glikanu wywołuje efekt wyciszający zapalenie a obecność agalaktozylowanych form IgG uznawana jest za jeden ze wskaźników toczącego się stanu zapalnego. Profil glikozylacji Fc IgG odzwierciedla efektorowe funkcje przeciwciał, w tym ich aktywność cytotoksyczną w procesie ADCC, dlatego modyfikacja składu cukrowego jest kluczowym kryterium przy projektowaniu przeciwciał terapeutycznych, stosowanych głównie w leczeniu chorób nowotworowych.