Zwiększenie odsetka osób w wieku podeszłym w społeczeństwach krajów rozwiniętych wiąże się z występowaniem wielu złożonych problemów zdrowotnych. Starzenie się i sama starość jako etap życia kojarzy się z współwystępowaniem zmian inwolucyjnych w wielu narządach i układach oraz chorób, które towarzyszą temu okresowi życia. W procesie fizjologicznego starzenia dochodzi do zaburzeń w zakresie hematopoezy zwłaszcza w warunkach tzw. stresu hematologicznego, co wpływa na ograniczenie zdolności kompensacyjnych szpiku kostnego w zakresie szybkiego wyrównywania niedoborów krwi obwodowej w przypadku zwiększonego zapotrzebowania. Może mieć to związek z telomerową hipotezą starzenia się. Ponadto na zmiany ilościowe oraz jakościowe w populacji komórek macierzystych szpiku wpływają wzajemnie powiązane ze sobą czynniki, takie jak: mutacje genowe, stres oksydacyjny, niekontrolowana apoptoza, zaburzenia regulacji produkcji cytokin. Proces starzenia się może wpływać na zmiany strukturalne błon erytrocytarnych, nasilenie procesów katabolicznych, zmniejszone wytwarzanie erytropoetyny w nerkach. Wymienione czynniki sprzyjają powstawaniu u osób starszych niedokrwistości o różnej etiologii. Jest to częsta choroba układu krwiotwórczego istotnie zwiększająca chorobowość i śmiertelność w tej grupie wiekowej, prowadzi często do chorób układu sercowo-naczyniowego, zaburzeń funkcji poznawczych, zaburzeń funkcjonalnych i upadków. Negatywnie wpływa na jakość życia. Rozpoznanie i leczenie niedokrwistości w wieku podeszłym jest złożonym i trudnym problemem geriatrycznym.