Stymulacja owulacji jest bardzo ważnym etapem w całym procesie leczenia niepłodności. Podstawowym celem jest uzyskanie jednego lub kilku prawidłowych oocytów. Efekty leczenia mogą być zależne od wielu różnych czynników. Do najczęściej wymienianych, i których znaczenie dla wyników stymulacji jest wciąż dyskutowane, należy otyłość i wiek. Otyłość może być objawem istniejącej endokrynopatii (zespół PCO) lub nieodpowiedniego odżywiania się. U kobiet otyłych częściej stwierdzane są zaburzenia owulacji związane z wydzielaniem, transportem i metabolizmem hormonów. Otyłość sama w sobie nie jest jedynym czynnikiem przyczynowym zaburzeń owulacji i niepłodności. Wiele kobiet otyłych ma prawidłowe cykle owulacyjne i zachodzi w ciążę. Istotne jest rozmieszczenie tkanki tłuszczowej. Otyłość typu androidalnego dodatnio koreluje z zaburzeniami miesiączkowania, ujemnie z płodnością. Po 35 roku życia dość znacznie obniża się płodność kobiety. Wyniki prac dotyczących stymulacji owulacji u kobiet około 40 roku życia nie są jednoznaczne. Niektórzy autorzy wskazują, że wiek ma wpływ na wyniki stymulacji i liczbę pobranych oocytów, inni nie widzą takiej zależności. Być może odgrywają tutaj rolę inne czynniki, nie będące przedmiotem analizy. W niektórych pracach przewija się opinia, że efekty stymulacji zależne są bardziej od wieku biologicznego niż chronologicznego. Wydaje się, że należy w każdym przypadku dokładnie ocenić stan ogólny kobiety, dokonać wstępnej oceny odpowiedzi na stymulację oraz ocenić szansę na rozwój ciąży.