W świecie nauki małe, niekodujące, regulatorowe cząsteczki – miRNA należą od kilkunastu lat do jednych z najbardziej aktualnych tematów badań. Zagadnienia związane ze zmianą ekspresji miRNA oraz ich znaczeniem zarówno w zakresie fizjologii, jak i w przebiegu różnych chorób tworzą wciąż szerokie pole do sprawdzenia, co może wiązać się z dostarczeniem w przyszłości nowych możliwości diagnostyczno-terapeutycznych. Wśród wielu dziedzin medycyny, onkologia zdaje się być szczególnie pożądanym obszarem do tego typu badań z uwagi na prężny postęp w zakresie tworzenia leków immunomodulujących oraz ukierunkowanych molekularnie, gdzie rola miRNA może odgrywać kluczowe znaczenie. Bieżący przegląd literatury dostarcza coraz to nowych informacji na temat miRNA w onkohematologii, a płynące z nich wnioski dotyczą zarówno badań obserwacyjnych, jak i efektów eksperymentalnych prób manipulacji tym nowopoznanym mechanizmem sterowania metabolizmem komórki. Ostra białaczka limfoblastyczna (ang. Acute Lymphoblastic Leukemia, ALL) to jeden z najczęstszych nowotworów wieku dziecięcego, który pomimo znacznego postępu w zakresie możliwości. Należą do nich późna diagnoza z próbą zrozumienia mechanizmów powstania ALL, nieprecyzyjna stratyfikacja chorych pod względem czynników ryzyka i związane z tym niedostosowanie intensywności leczenia, oporność na standardowe leczenie, nawrót choroby, zajęcie ośrodkowego układu nerwowego (OUN), nieprecyzyjne określenie rokowania, czułe metody monitorowania efektywności leczenia, a także skutki uboczne terapii zarówno wczesne, jak i odległe. Każdy z tych aspektów wpływa nadal niekorzystnie na umieralność chorych, ale stanowi jednocześnie wyzwanie naukowe i wyznacza cele, na których należało by się skupić. Jednym z zagadnień, które również wymaga szczegółowej uwagi jest wpływ glikokortykosteroidów (ang. Glucocorticosteroids, GC) na zmianę ekspresji miRNA, możliwy do zbadania po zastosowaniu 7-dniowej indukcyjnej steroidoterapii, stanowiącej obowiązkowy element standardowego protokołu leczniczego ALL. Wnioski otrzymane z obserwacji pozwoliłoby na zgłębienie wiedzy na temat mechanizmu działania GC oraz znalazłyby zastosowanie w diagnostyce, określeniu rokowania oraz leczeniu chorych z ALL.