Chociaż żelazo jest mikroelementem niezbędnym do życia, to jednak ze względu na zdolność jonów żelaza do katalizowania reakcji, w których powstają toksyczne wolne rodniki tlenowe, jego poziom w organizmie musi podlegać ścisłej kontroli. Absorpcja żelaza jest procesem kluczowym dla utrzymania zawartości żelaza w fizjologicznych granicach, gdyż większość ssaków jest pozbawiona regulowanych mechanizmów usuwania żelaza z organizmu. W absorpcji żelaza zawartego w pożywieniu, zarówno w formie hemowej jak i niehemowej biorą udział enterocyty absorpcyjne występujące na kosmkach dwunastnicy.

Do niedawna nerka nie była rozważana jako narząd istotny dla metabolizmu żelaza. Badania ostatniej dekady wykazały jednak, że nawet w warunkach fizjologicznych znaczące ilości osoczowych żelazo-protein, takich jak: transferryna czy hemoglobina, ulegają przesączaniu kłębkowemu, a następnie wchłanianiu w cewce proksymalnej. W przypadku schorzeń hemolitycznych ekspozycja nerki na żelazo jest zwiększona i zależna od poziomu osoczowej haptoglobiny. Wychwyt żelazoprotein w kanaliku proksymalnym następuje w drodze endocytozy za pośrednictwem tandemu receptorów megaliny i kubiliny.