Pomimo dynamicznego rozwoju metod diagnostycznych i terapeutycznych rak piersi stanowi nadal istotny problem kliniczny. Dotyczy to zwłaszcza podtypu raka potrójnie ujemnego, którego komórki wykazują brak receptorów estrogenowych i progesteronowych, a także receptora ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu (HER-2). Potrójnie ujemny rak piersi charakteryzuje się znacznym potencjałem proliferacyjnym, jest wysoce agresywny i szybko generuje przerzuty.

Doksorubicyna jest lekiem powszechnie stosowanym w onkologii. Jej ograniczona skuteczność warunkowana jest limitem dawek wynikającym z możliwych efektów ubocznych oraz z interakcji z innymi lekami. Za główne mechanizmy działania doksorubicyny uważa się hamowanie topoizomeraz, interkalację w DNA i generowanie wolnych rodników. Najnowsze badania wskazują jednak, że doksorubicyna może wywoływać w komórkach inne niż znane do tej pory zmiany. Indukcja autofagii przez doksorubicynę odpowiada zarówno za współtworzenie efektu cytotoksycznego, ale także za jej działanie kardiotoksyczne.

Rak piersi jest najczęściej występującym nowotworem złośliwym u kobiet. W ciągu ostatnich kilku lat w Polsce zachorowalność wzrosła o około 4 5%. Rak ten jest także przyczyną największej liczby zgonów wywołanych przez nowotwory złośliwe. Etiologia większości przypadków raka piersi nie jest możliwa do ustalenia. Czynnikami ryzyka o największym znaczeniu są wiek i występowanie raka piersi u krewnych I i/lub II stopnia.

Fitoestrogeny to biologicznie aktywne związki występujące w licznych roślinach. Razem z mykoestrogenami i ksenoestrogenami tworzą grupę tzw. estrogenów środowiskowych, mogących oddziaływać na wiele procesów zachodzących w organizmach zwierzęcych. W niniejszym artykule przedstawiono próbę uporządkowania współczesnej wiedzy dotyczącej klasyfikacji i występowania fitoestrogenów w przyrodzie oraz ich metabolizmu i działania biologicznego u samic.