Wobec współczesnych trendów do personalizowania terapii onkologicznych, istnieje ogromna potrzeba poszukiwania biomarkerów specyficznych dla konkretnych nowotworów. Czynniki te umożliwiają optymalny wybór terapii celowanych oraz szacunkową ocenę odpowiedzi na leczenie. Wiele badań wskazuje na pogorszenie rokowania u pacjentów, u których stwierdzono obecność krążących komórek nowotworowych we krwi obwodowej oraz poprawę wyników klinicznych w przypadku ich eliminacji w odpowiedzi na zastosowane leczenie.

Doksorubicyna jest lekiem powszechnie stosowanym w onkologii. Jej ograniczona skuteczność warunkowana jest limitem dawek wynikającym z możliwych efektów ubocznych oraz z interakcji z innymi lekami. Za główne mechanizmy działania doksorubicyny uważa się hamowanie topoizomeraz, interkalację w DNA i generowanie wolnych rodników. Najnowsze badania wskazują jednak, że doksorubicyna może wywoływać w komórkach inne niż znane do tej pory zmiany. Indukcja autofagii przez doksorubicynę odpowiada zarówno za współtworzenie efektu cytotoksycznego, ale także za jej działanie kardiotoksyczne.