Praca przedstawia przegląd piśmiennictwa dotyczącego roli i aktywności biologicznej selenu, ze szczególnym uwzględnieniem zależności występujących pomiędzy podażą selenu w diecie, jego metabolizmem i wpływem czynników genetycznych na poziom ekspresji genów i aktywność selenobiałek, a także konsekwencji wynikających z zaburzenia zdolności komórek do jego efektywnego wykorzystania. Z dostępnych danych literaturowych wynika, że wiele występujących w genach selenobiałek (SNP) ma wpływ na zróżnicowanie funkcjonalności ich allelicznych wariantów.

Specyficzne jądrowe histony, protaminy oraz białka przejściowe uczestniczą w unikalnej kondensacji chromatyny różnicującej się spermatydy. Sugeruje się, że protaminy ewolucyjnie mogą wywodzić się z histonu H1. Bogate w lizynę histony najprawdopodobniej uległy konwersji w protaminy – białka zawierające przede wszystkim argininę i cysteinę. Protamina 1 (P1) obecna jest u wszystkich ssaków, podczas gdy protamina 2 (P2) tylko u niektórych z nich.