Na przestrzeni dziesięcioleci sposób przedstawiania błony komórkowej uległ znacznym zmianom. W latach dwudziestych XX wieku obrazowano ją jako dwuwarstwę lipidową. Kolejni badacze zauważyli, że w jej skład wchodzą również białka. W 1972 Singer i Nicolson wprowadzili podział białek błonowych na peryferyjne i integralne. Natomiast prowadzone przez nich badania nad fuzją komórek stały się podwaliną modelu błony komórkowej jako płynnej mozaiki lipidów i białek. Model Singera i Nicolsona pod wieloma względami jest nadal aktualny.

W artykule przedstawiono poglądy dotyczące budowy oraz roli tratw lipidowych heterogennych, bogatych w sterole i sfingolipidy mikrodomen występujących w błonie komórkowej (plazmalemie), a także w błonach organelli wewnątrzkomórkowych, np. kompleksie Golgiego, siateczce śródplazmatycznej czy mitochondriach. Tratwy lipidowe mogą mieć różne rozmiary. Najczęściej ich średnica wynosi 50100 nm, ale występują również duże formy o średnicy 200500 nm. Najmniejsza tratwa ma średnicę 520 nm oraz krótki okresie trwania (rzędu milisekund).