Z punktu widzenia biologii nowotworów, jednym z najistotniejszych procesów, pozwalających na ich wzrost, rozwój i progresję, jest naczyniotworzenie, głównie na drodze angiogenezy. Nowopowstałe naczynia krwionośne uczestniczą w wymianie substancji odżywczych, gazów oraz metabolitów, jak również stwarzają możliwość rozsiewu komórek nowotworowych w organizmie. Do nowotworów bogato unaczynionych należy nerwiak zarodkowy współczulny. Jest to najczęstszy guz lity u pacjentów pediatrycznych wywodzący się z komórek listewki nerwowej.

Udowodnienie istnienia komórek progenitorowych śródbłonka EPC (ang. endothelial progenitor cells) i ich udziału w postnatalnym powstawaniu naczyń krwionośnych znacząco wpłynęło na perspektywę możliwości zastosowania terapeutycznej angiogenezy w leczeniu chorób układu krążenia oraz innych schorzeń zależnych od unaczynienia tkanki. Początkowe badania dotyczące komórek EPC wyraźnie sugerowały, że zastosowanie ich w klinice może przynieść poprawę jakości życia wielu chorym niekwalifikującym się do rewaskularyzacyjnych zabiegów operacyjnych.

Śródbłonki naczyniowe oraz komórki krwi wywodzą się ze wspólnej komórki mezodermalnej – hemangioblastu. Potwierdzeniem bliskiego pokrewieństwa obu linii komórkowych są wspólne antygeny, występujące na wczesnych etapach różnicowania. Komórki prekursorowe dla śródbłonków, definiowane jako CD34+ CD133+ Flk-1+, dają się różnicować w hodowli in vitro do komórek śródbłonkowych. Progenitory komórek śródbłonkowych, izolowane ze szpiku kostnego, krwi pępowinowej oraz z krwi obwodowej, in vivo mogą wbudowywać się w ścianę uszkodzonego naczynia i podejmować funkcje śródbłonka.