Rodnik hydroksylowy (OH•) posiadający niesparowany elektron i charakteryzujący się bardzo krótkim okresem półtrwania (10-9 s) jest najbardziej reaktywną formą tlenu (ang.Reactive Oxygen Species, ROS), zdolną do wchodzenia w reakcje ze wszystkimi substancjami

Odkrycie wielu ważnych punktów szlaków sygnałowych w badaniach odpowiedzi roślin na stres biotyczny było możliwe dzięki wykorzystaniu mutantów modelowej rośliny Arabidopsis thaliana. Dostępność mutantów typu knock-out, uzyskanych w drodze mutagenezy chemicznej lub linii mutantów insercyjnych pozwala skupić się na określonym zagadnieniu badawczym bez konieczności czasochłonnego tworzenia własnych mutantów.

Tlenek azotu (NO) jest wolnym rodnikiem, który był obszernie badany jako substancja powodująca zanieczyszczenie powietrza oraz produkt metabolizmu pewnych grup bakterii. Sposoby jego pobierania, metabolizm oraz szkodliwy wpływ na rośliny zostały dobrze poznane. Okazało się jednak, że rośliny nie tylko reagują na zmiany stężenia NO w środowisku, lecz są w stanie samodzielnie go produkować.

Poszukiwanie genów, których białkowe produkty mogą wywierać efekt terapeutyczny, jest podstawą rozwoju współczesnych metod leczenia, np. terapii genowej. Angiogenna terapia genowa wykorzystuje geny kodujące białka stymulujące powstawanie nowych naczyń krwionośnych. Wskazuje się, iż silnym induktorem powstawania naczyń krwionośnych jest białko sonic hedgehog, które warunkuje prawidłową symetrię kończyn i narządów jamy brzusznej oraz bierze udział w regulacji procesów różnicowania komórek w czasie embriogenezy.

Zmiany stężenia cukrów w tkankach roślinnych wpływają na kiełkowanie nasion, wzrost i rozwój siewek, regulują procesy metaboliczne i ekspresję genów. Rośliny wykształciły sprawne systemy percepcji i transdukcji sygnałów wywołanych obniżeniem lub podwyższeniem poziomu cukrów. Glukoza, sacharoza, trehaloza (oraz inne cukry i ich pochodne) mogą pełnić funkcje cząsteczek sygnałowych. W pracy dyskutowana jest rola heksokinazy jako sensora wewnątrzkomórkowego oraz rola transporterów glukozy i sacharozy (i ich analogów) jako receptorów błonowych w percepcji sygnału cukrowego.

Niedobór przyswajalnych przez rośliny fosforanów nieorganicznych (Pi) w środowisku jest zjawiskiem często spotykanym. Rośliny dostosowują się do warunków takiego stresu uruchamiając szereg mechanizmów zwiększających pobieranie Pi z podłoża oraz mobilizację Pi z zasobów wewnętrznych. Korzenie mogą wydzielać do podłoża kwasy organiczne, kwaśne fosfatazy, a także, o ile to konieczne, rybonukleazy. Następuje także indukcja błonowych przenośników Pi i fosfataz wewnątrzkomórkowych.

Białka należące do rodziny kaweolin są głównymi składnikami mikrodomen błon komórkowych zwanych kaweolami. Wyniki szeregu badań sugerują, że kaweolina-1 hamuje transformację nowotworową. Obniżenie lub brak ekspresji kaweoliny-1 wydaje się odgrywać istotną rolę w przekształceniu komórki prawidłowej w nowotworową. Niemniej jednak nabywaniu przez komórki nowotworowe fenotypu złośliwego wydaje się towarzyszyć wzrost poziomu kaweoliny-1. Pozwala to przypuszczać, że zaburzenia ekspresji kaweoliny-1 zaangażowane są zarówno w tworzenie guza, jak i progresję nowotworu.

Błonowy receptor prolaktyny wykazuje różnice zarówno międzygatunkowe, jak i wewnątrzosobnicze. Występowanie różnych wariantów receptora (izoform) w narządach i tkankach u tego samego osobnika umożliwia regulację sygnału przekazywanego przez ten hormon. Artykuł przedstawia przegląd informacji na temat ekspresji różnych izoform receptora u człowieka i różnych gatunków zwierząt oraz najnowsze dane na temat dalszych procesów wewnątrzkomórkowych, jakie następują po związaniu liganda z receptorem do etapu aktywacji określonych genów.

Interleukina 1 (IL-1) jest jedną z głównych cytokin prozapalnych, odpowiedzialnych za regulację odpowiedzi immunologicznej i zapalnej. Przedstawiona praca prezentuje aktualny stan wiedzy dotyczącej mechanizmów wewnątrzkomórkowej transdukcji sygnału indukowanego przez tę cytokinę. Interleukina 1 działa na komórki docelowe za pośrednictwem receptorów błonowych, z których jeden (typ I) odpowiada za jej sygnalizację wewnątrzkomórkową, drugi natomiast (typ II) stanowi naturalny regulator aktywności cytokiny.