Starzenie poowulacyjne u ssaków definiujemy jako okres od owulacji do zapłodnienia oocytu. Podczas starzenia poowulacyjnego dochodzi do stopniowych zmian, które wpływają niekorzystnie na zapłodnienie oraz przyszły rozwój zarodka. Wydłużanie czasu starzenia oocytu wpływa między innymi na przedwczesną egzocytozę ziaren korowych czy stwardnienie osłonki przejrzystej co uniemożliwia wniknięcie plemnika do wnętrza oocytu podczas procesu zapłodnienia. Ponadto, obniża funkcjonalność cytoszkieletu komórkowego powodując dysfunkcję kompleksu aktynowo-miozynowego prowadzącą do nieprawidłowego przemieszczania się wrzeciona podziałowego oraz zaburzeń segregacji chromosomów. Jednym z głównych mechanizmów wpływających na starzenie poowulacyjne jest nieprawidłowa agregacja mitochondriów oraz zmniejszony poziom wydzielanego adenozyno-5′-trifosforanu (ATP). Obniżenie poziomu ATP doprowadza do zaburzeń wydajności energetycznej, co w konsekwencji prowadzi do nieprawidłowych oscylacji wapniowych podczas zapłodnienia. Mechanizm tego zaburzenia nie jest w pełni poznany, jednak może być spowodowany stresem oksydacyjnym zależnym od starzenia poowulacyjnego. Reaktywne formy tlenu uczestniczą w modulacji całego spektrum funkcji podczas rozrodu. Mechanizmy obronne chroniące przed działaniem stresu oksydacyjnego w oocytach zapobiegają formowaniu reaktywnych form tlenu oraz inaktywują je poprzez działanie antyoksydantów.