Kwas abscysynowy (ABA) reguluje szereg różnorodnych procesów, w tym m.in. dojrzewanie i spoczynek nasion, wzrost korzeni, starzenie liści, a także przechodzenie z fazy wzrostu wegetatywnego do generatywnego. ABA jest także głównym hormonem stresu umożliwiającym przystosowanie rośliny do czynników środowiska, takich jak: susza, chłód czy zasolenie, pośredniczącym w regulacji aparatu szparkowego regulując w ten sposób przepływ wody oraz wpływającym na ekspresję genów związanych ze stresem. Spektakularnym osiągnięciem w poznawaniu szlaków sygnałowych ABA w ostatnim czasie było zidentyfikowanie trzech różnych receptorów ABA: białka FCA uczestniczącego w regulacji zakwitania, podjednostki H Mg-chelatazy i białka GCR2 z nadrodziny receptorów sprzężo-nych z białkami G. Pierwszym poznanym receptorem było jądrowe białko FCA wiążące RNA oddziałujące z białkami FY i PCFS4 funkcjonującymi w formowaniu końca 3'RNA. Kompleks FCA-FY-PCFS4 przeciwdziała akumulacji transkryptu genu FLC kodującego czynnik transkrypcyjny hamujący zakwitanie. Drugim wewnątrzkomórkowym receptorem jest podjednostka CHLH magnezowej chelatazy, enzymu odpowiedzialnego za wbudowywanie Mg2+ do protoporfirynyIX. CHLH wiąże ABA niezależnie od protoporfirynyIX i gra kluczową rolę w tzw. szlaku retrogratywnym przekazującym informację z chloroplastów do jądra. CHLH/GUN5 jest także plastydowym receptorem ABA funkcjonującym jako pozytywny element w szlaku sygnałowym odpowiedzialnym za większość odpowiedzi na ABA. W przeciwieństwie do dwóch receptorów wewnątrzkomórkowych, wiążące ABA białko GCR2, związane z błoną komórkową, oddziałuje z heterotrimerycznymi białkami G. Wiązanie ABA do GCR2 wymusza dysocjację G? inicjując klasyczną kaskadę sygnałową zależną od białek G. Na razie nie wiemy, czy GCR2 jest typowym receptorem sprzężonym z białkami G czy białkiem tylko peryferycznie powiązanym z błoną. Niezależnie od osiągnięć związanych z poznawaniem receptorów ABA, wyniki najnowszych badań pokazują, że w sieci sygnałowej ABA kluczowe miejsce zajmują oddziałujące swoiście pomiędzy sobą fosfatazy i kinazy białkowe. Wyniki badań genetycznych i biochemicznych potwierdziły udział kinaz typu SnRK2 i SnRK3 w regulacji ruchów aparatu szparkowego, a także w regulacji transkrypcji i metabolizmu RNA oraz w odpowiedziach na czynniki stresowe.