Do niedawna nerka nie była rozważana jako narząd istotny dla metabolizmu żelaza. Badania ostatniej dekady wykazały jednak, że nawet w warunkach fizjologicznych znaczące ilości osoczowych żelazo-protein, takich jak: transferryna czy hemoglobina, ulegają przesączaniu kłębkowemu, a następnie wchłanianiu w cewce proksymalnej. W przypadku schorzeń hemolitycznych ekspozycja nerki na żelazo jest zwiększona i zależna od poziomu osoczowej haptoglobiny. Wychwyt żelazoprotein w kanaliku proksymalnym następuje w drodze endocytozy za pośrednictwem tandemu receptorów megaliny i kubiliny.