Doksorubicyna (DOX) i inne antracykliny są powszechnie stosowane w leczeniu nowotworów, zarówno białaczek jak i guzów litych. Kliniczne zastosowanie tych leków jest jednak ograniczone przez działania uboczne, szczególnie kardiotoksyczność, uszkodzenie nerek czy mielosupresję. Podejmowane są więc liczne badania mające na celu ograniczenie skutków ubocznych i podniesienie skuteczności leczenia doksorubicyną i innymi antracyklinami. Jedną z rozważanych strategii jest wykorzystanie przenośników leków, takich jak: liposomy, dendrymery, nanocząsteczki czy przeciwciała.

Aklarubicyna jest jedną z pochodnych leków antracyklinowych, wykazujących mniejsze działania uboczne w porównaniu ze stosowanymi powszechnie antracyklinami I generacji – doksorubicyną i daunorubicyną. Artykuł ten przedstawia aktualną wiedzę dotyczącą molekularnych mechanizmów cytotoksycznego działania ACL, takich jak wpływ na aktywność topoizomerazy I i II, procesy replikacji oraz transkrypcji. Ponadto omówione zostało oddziaływanie ACL z błoną komórkową, transport leku przez błonę, a także udział błony plazmatycznej w nabywaniu oporności wielolekowej.