Receptor nabłonkowego czynnika wzrostu (EGFR) jest obficie N-glikozylowanym białkiem transbłonowym o właściwościach kinazy tyrozynowej. Dojrzały receptor błonowy zawiera N-glikany typu wielomannozowego i struktury kompleksowe, często rozbudowywane o anteny polilaktozoaminowe. Natomiast w formie sekrecyjnej EGFR dominują glikany typu kompleksowego. Glikany domeny zewnątrzkomórkowej regulują aktywność receptora przez wpływ na wiązanie liganda, dimeryzację i autofosforylację. Deglikozylacja EGFR powoduje zmianę konformacji przestrzennej receptora, co uniemożliwia wiązanie liganda i generowanie sygnałów wewnątrzkomórkowych. Prawidłowa glikozylacja EGFR jest również niezbędna do wewnątrzkomórkowego transportu receptora do błony komórkowej. Zmiany składu oligosacharydowego EGFR są przyczyną zaburzeń w funkcjonowaniu receptora. Zwiększenie ekspresji i/lub aktywności N-acetyloglukozaminylotransferazy V i w konsekwencji struktur kompleksowych β1,6-rozgałęzionych na EGFR prowadzi do nadmiernej aktywacji szlaków sygnałowych m.in. MAPK, Akt i JNK inicjowanych przez EGFR. Anteny polilaktozoaminowe rozbudowywane na ramieniu β1,6 glikanów EGFR, wiązane przez galektynę 3, sprzyjają utrzymaniu EGFR w błonie komórkowej i stałemu generowaniu sygnałów wewnątrzkomórkowych w komórkach nowotworowych, co w konsekwencji zwiększa proliferację i migrację komórek oraz sprzyja progresji nowotworów. Efekt przeciwstawny obserwowano w przypadku zwiększenia zawartości na EGFR N-glikanów kompleksowych z N-acetyloglukozoaminą przedzielającą. Glikozylacja EGFR, jako ważny element modulujący jego aktywność, jest celem badań zmierzających do opracowania skutecznej terapii przeciwnowotworowej.
All rights reserved. It is prohibited to copy part or whole without prior written permission