Receptor nabłonkowego czynnika wzrostu (EGFR) jest obficie N-glikozylowanym białkiem transbłonowym o właściwościach kinazy tyrozynowej. Dojrzały receptor błonowy zawiera N-glikany typu wielomannozowego i struktury kompleksowe, często rozbudowywane o anteny polilaktozoaminowe. Natomiast w formie sekrecyjnej EGFR dominują glikany typu kompleksowego. Glikany domeny zewnątrzkomórkowej regulują aktywność receptora przez wpływ na wiązanie liganda, dimeryzację i autofosforylację. Deglikozylacja EGFR powoduje zmianę konformacji przestrzennej receptora, co uniemożliwia wiązanie liganda i generowanie sygnałów wewnątrzkomórkowych. Prawidłowa glikozylacja EGFR jest również niezbędna do wewnątrzkomórkowego transportu receptora do błony komórkowej. Zmiany składu oligosacharydowego EGFR są przyczyną zaburzeń w funkcjonowaniu receptora. Zwiększenie ekspresji i/lub aktywności N-acetyloglukozaminylotransferazy V i w konsekwencji struktur kompleksowych β1,6-rozgałęzionych na EGFR prowadzi do nadmiernej aktywacji szlaków sygnałowych m.in. MAPK, Akt i JNK inicjowanych przez EGFR. Anteny polilaktozoaminowe rozbudowywane na ramieniu β1,6 glikanów EGFR, wiązane przez galektynę 3, sprzyjają utrzymaniu EGFR w błonie komórkowej i stałemu generowaniu sygnałów wewnątrzkomórkowych w komórkach nowotworowych, co w konsekwencji zwiększa proliferację i migrację komórek oraz sprzyja progresji nowotworów. Efekt przeciwstawny obserwowano w przypadku zwiększenia zawartości na EGFR N-glikanów kompleksowych z N-acetyloglukozoaminą przedzielającą. Glikozylacja EGFR, jako ważny element modulujący jego aktywność, jest celem badań zmierzających do opracowania skutecznej terapii przeciwnowotworowej.