ZNAJDŹ ARTYKUŁ

AKTYWNOŚĆ TELOMERAZY I DYNAMIKA TELOMEROWEGO DNA U RYB

W komórkach ryb podobnie jak u innych kręgowców telomerowy DNA składa się z tysięcy powtórzeń niekodujących sekwencji TTAGGG. Długość telomerowego DNA u ryb waha się od około 2 000 do ponad 20 000 par zasad. W przeciwieństwie do ssaków, u których aktywność telomerazy jest w znacznej mierze ograniczona, telomeraza u ryb jest aktywna w komórkach wszystkich tkanek bez względu na wiek badanych osobników.

WYBRANE ASPEKTY BIOLOGICZNEGO PODŁOŻA STARZENIA SIĘ ORGANIZMU

<p>Starzenie się organizmu to proces nieprzerwany, skomplikowany oraz wielopoziomowy. Istnieje wiele teorii, które w zasadniczy sposób starają się wytłumaczyć biologiczne podłoże starzenia się komórek. Jedną z nich jest teoria wolnorodnikowa. Jednakże każda z przedstawionych w bieżącym opracowaniu teorii, dotyczy w sposób pośredni lub bezpośredni telomerów, czyli końcowych fragmentów chromosomów, których ciągłe skracanie się pod koniec każdego cyklu komórkowego wpływa istotnie na powolne zahamowywanie procesów życiowych i zachwiania homeostazy organizmu.

TELOMERY JAKO MOLEKULARNY MARKER CHORÓB CYWILIZACYJNYCH

Konsekwencją postępu cywilizacyjnego jest wzrost zachorowań na tzw. choroby cywilizacyjne, do których zalicza się cukrzycę, otyłość, choroby układu krążenia, nowotwory. Obiecującym markerem prognozującym ryzyko zachorowania na wymienione wyżej schorzenia jest długość telomerów leukocytarnych. Telomery składające się z wielokrotnie powtórzonych sekwencji nukleotydowych chronią chromosomy komórek eukariotycznych przed degradacją i fuzją. Z każdym podziałem replikacyjnym ulegają jednak skróceniu.

ZNACZENIE KOMÓREK NK W PROCESIE STARZENIA FIZJOLOGICZNEGO

W procesie starzenia dochodzi do istotnych zmian w funkcjonowaniu układu immunologicznego, zarówno w zakresie odporności swoistej, związanej ze spadkiem całkowitej liczby limfocytów T i B, jak i odporności nieswoistej. W trakcie starzenia zaobserwowano wzrost całkowitej liczby komórek NK w krwi obwodowej oraz zmiany w rozkładzie ilościowym subpopulacji tych komórek. Z wiekiem dochodzi również do zmian w ekspresji receptorów powierzchniowych zarówno aktywujących, jak i hamujących funkcje komórek NK. Zmiany dotyczą także odpowiedzi komórek NK na działanie cytokin w procesie starzenia.

DOKSORUBICYNA – NOWE OBLICZE STAREGO LEKU

Doksorubicyna jest lekiem powszechnie stosowanym w onkologii. Jej ograniczona skuteczność warunkowana jest limitem dawek wynikającym z możliwych efektów ubocznych oraz z interakcji z innymi lekami. Za główne mechanizmy działania doksorubicyny uważa się hamowanie topoizomeraz, interkalację w DNA i generowanie wolnych rodników. Najnowsze badania wskazują jednak, że doksorubicyna może wywoływać w komórkach inne niż znane do tej pory zmiany. Indukcja autofagii przez doksorubicynę odpowiada zarówno za współtworzenie efektu cytotoksycznego, ale także za jej działanie kardiotoksyczne.

Redakcja
Andrzej ŁUKASZYK – przewodniczący, Szczepan BILIŃSKI,
Mieczysław CHORĄŻY, Włodzimierz KOROHODA,
Leszek KUŹNICKI, Lech WOJTCZAK

Adres redakcji:
Katedra i Zakład Histologii i Embriologii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, ul. Święcickiego 6, 60-781 Poznań, tel. +48 61 8546453, fax. +48 61 8546440, email: mnowicki@ump.edu.pl

PBK Postępby biologi komórki