Lipotubuloidy były dotychczas opisywane jedynie u śniedka (Ornithogalum umbellatum), ostatnio ich obecność stwierdzono również u hemantusa (Haemanthus albiflos). Są to domeny cytoplazmy, w których zgromadzona jest wielka liczba kul lipidowych oplecionych systemem mikrotubul. Mikrotubule te łączą ze sobą pojedyncze kule lipidowe, wskutek czego lipotubuloid porusza się w komórce jako jedno ciało. Jest ono otoczone na znacznej powierzchni tonoplastem, gdyż wpukla się w wakuolę komórki. Oprócz kul lipidowych i mikrotubul w obszarze lipotubuloidów występują rybosomy, retikulum endoplazmatyczne, a także pojedyncze mitochondria, struktury Golgiego i mikrociała (peroksysomy lub glioksysomy), a w końcowych stadiach ich rozwoju również wakuole autolityczne zawierające kwaśną fosfatazę i lipazę. Lipotubuloidy przemieszczają się w komórce ruchem postępowo-rotacyjnym. Obroty odbywające się w różnych kierunkach są generowane przez autonomiczne siły motoryczne. Prędkość obrotowa lipotubuloidów jest bowiem wielokrotnie większa niż dynamika ruchu cytoplazmy, a zablokowanie cyklozy 2,4-dwunitrofenolem nie powoduje równoczesnego zablokowania ruchów obrotowych lipotubuloidów, które są kontynuowane przez pewien czas i stopniowo wygaszane. Lipotubuloidy są miejscem aktywnego włączania 3H-kwasu palmitynowego do lipidów. Rozpraszanie się ziaren srebra, po przeniesieniu materiału do środowiska nieradioaktywnego po uprzedniej inkubacji w radioaktywnym kwasie palmitynowym, świadczy o wykorzystywaniu i metabolizowaniu lipidów przez komórkę, gdyż ziarna te nie zanikają całkowicie po ekstrakcji lipidów rozpuszczalnikami tłuszczów. Autoradiografia na poziomie mikroskopu elektronowego dowodzi, że miejscem aktywnym w syntezie lipidów jest powierzchnia kul lipidowych, do której przylegają mikrotubule, współuczestniczące prawdopodobnie w tej syntezie.