Współczesne sposoby pozyskiwania mięsa, na które rośnie globalne zapotrzebowanie, dalekie są od założeń zrównoważonego rozwoju, stwarzają zagrożenia epidemiologiczne, jak również środowiskowe, w tym także w kontekście stabilności klimatycznej, oraz budzą wątpliwości natury etycznej. W niniejszej pracy przybliżono najważniejsze technologiczne założenia pozaustrojowej produkcji mięsa jako realnej, zrównoważonej i bardziej bezpiecznej alternatywy.

Wykorzystanie komórek macierzystych w medycynie jest wciąż stosunkowo nowym zagadnieniem, które wzbudza duże zainteresowanie naukowców. Jest także źródłem nadziei dla chorych cierpiących na różne dolegliwości, którzy nie reagują na standardowe metody leczenia. W ostatnich latach, zwrócono uwagę na multipotencjalne komórki macierzyste pochodzące z tkanki tłuszczowej (ADSCs). Wyróżniają się one swoimi szczególnymi właściwościami proliferacyjnymi i sekrecyjnymi, a także szeroką dostępnością. Co więcej, łatwo je pozyskać oraz hodować in vitro.

Podstawową funkcją kości jest podtrzymywanie miękkich tkanek organizmu, a także, w przypadku człowieka, utrzymanie ciała w pionowej pozycji. Stąd też, tkanka kostna spełnia ważne dla organizmu funkcje mechaniczne i odbiera różnego rodzaju bodźce mechaniczne. Siły mechaniczne działające na kość regulują ich przebudowę, tzw. obrót kostny. Proces przebudowy kości przebiega zarówno w warunkach fizjologicznych, jak i w wyniku mikro- i makro- uszkodzeń kości, a zaburzenia równowagi pomiędzy kościotworzeniem a resorpcją kości wpływają na równowagę biologiczną całego organizmu.

W pracy przedstawiono najważniejsze aspekty różnicowania in vitro komórek prekursorowych izolowanych z tkanki tłuszczowej, w kierunku tkanek pochodzących z mezodermy, a także endo- i ektodermy, świadczące o ich szerokim potencjale do naprawy uszkodzonych tkanek. Dzięki swoim cechom komórki te mogą znaleźć zastosowanie w inżynierii tkankowej i terapii komórkowej.

Choroby układu sercowo-naczyniowego mają szeroki zasięg społeczny, są pierwszą przyczyną zgonów chorych spośród wszystkich grup. Natomiast leczenie samego zawału, pomimo istotnego postępu w tej dziedzinie, jest daleko niezadowalające. Z powodu braku wystarczająco intensywnego mechanizmu auto-regeneracji mięśnia sercowego, leczenie zawału, zwłaszcza odległego w czasie, jest w zasadzie tylko objawowe i nie zapobiega niekorzystnemu przemodelowaniu organu prowadzącemu do niewydolności krążenia lub wręcz zgonu.